Przedstawiamy: Thom Rylance

Co sprawiło, że chciałeś robić karierę muzyczną? Kto miał na ciebie największy muzyczny wpływ i był inspiracją w okresie dorastania?

Nie sądzę, żebym kiedykolwiek miał wybór. Muzyka była jedyną rzeczą, w której byłem choć marginalnie dobry. Zanim ją znalazłem, myślałem, że nigdy niczego nie osiągnę, że jestem po prostu głupi lub w jakiś sposób zepsuty. Nie pasowałem do systemu i czułem się całkowicie zagubiony.

Wtedy jeden nauczyciel zmienił wszystko. Pan Asbury. Dostrzegł we mnie coś, czego ja nie widziałem. Praktycznie wcisnął mi w ręce szkolną gitarę, kazał zabrać ją do domu i uczyć się na niej grać. Ten moment całkowicie zmienił bieg mojego życia. Nagle miałem coś i miało to dla mnie sens. Mógłbym wymienić setki artystów, którzy zainspirowali mnie muzycznie, ale to on wywarł na mnie największy wpływ, był prawdziwym powodem, dla którego uwierzyłam, że mogę to robić. Dobry nauczyciel może uratować życie; w moim przypadku tak się stało.

 

Jesteś głównym wokalistą The Lottery Winners. W jaki sposób twoje doświadczenie w muzyce komercyjnej i występach na żywo wpłynęło na ciebie jako producenta muzycznego za kulisami?

Dowiedziałem się co sprawia, że ludzie łączą się z muzyką. Chodzi o uczucia, niezależnie od tego, czy chcesz kogoś porwać do tańca, wywołać gęsią skórkę, czy uderzyć prosto w serce. Granie na żywo bardzo szybko to weryfikuje. Od razu widać, co działa, co wywołuje reakcję, a co nie.

To bardzo pomaga mi w procesie produkcji. Zawsze myślę o tym, w jaki sposób utwór wpłynie na słuchacza, jak on się poczuje gdy go usłyszy. Chcę, aby miał wpływ, niezależnie od tego, czy jest to coś wielkiego, czy coś subtelnego i emocjonalnego. Występowanie dało mi trochę instynktu w tym zakresie. Kiedy więc pracuję za kulisami, staram się wnieść tą samą energię i intencję we wszystko, co robię. 

 

Jakie są różnice między pisaniem dla zespołu a do briefu z muzyką produkcyjną? Jak wygląda Twój proces twórczy w obu przypadkach?

Komponowanie dla zespołu jest jak wpis do pamiętnika lub terapia; jest osobiste, nieuporządkowane oraz autobiograficzne. Pisanie pod brief jest natomiast jak rozwiązywanie zagadki; ktoś mówi: „Potrzebujemy motywacyjnego popowego bangera z nutką nostalgii”, a ja przechodzę w tryb muzycznego szefa kuchni. Wciąż wkładam w to serce, ale chodzi o obsługę wizji, a nie krwawienie po mikrofonie. Oba rodzaje pisania są satysfakcjonujące na różne sposoby, jak gotowanie dla kolegów vs. gotowanie w MasterChefie.

 

Jaki był największy moment dumy w Twojej dotychczasowej karierze?

Szczerze mówiąc, najbardziej dumny jestem z tego, że mogę co dzień budzić się i cieszyć się tym, co robię.
Z pewnością to jest sens życia. 

 

Co jest Twoją najmocniejszą stroną jako producenta i artysty?

Bez względu na to, jaki projekt jest przede mną, w pełni się w niego zanurzam i wkładam w niego wszystko. Rzucam się w to całkowicie, jak w jakiejś dziwnej obsesji - żyję w tym świecie, dopóki nie poczuję, że jest on prawdziwy i coś znaczy. Bardzo zależy mi na stworzeniu czegoś, co łączy i nie przestaję, dopóki nie poczuję, że zrobiłem to dobrze.

Nie chodzi tylko o odhaczanie pól czy ukończenie utworu, ale o poczucie, że wycisnąłem z danego pomysłu wszystko. Myślę, że ten poziom immersji jest jedną z moich najmocniejszych stron. Każdy utwór traktuję osobiście, niezależnie od tego, czy jest na nim moje nazwisko, czy nie.

 

Co najbardziej inspiruje Cię podczas pisania piosenek i przy produkcji? Jakie środowisko tworzysz, gdy próbujesz zainicjować pomysły?

Bycie ciągle w trasie oznacza, że muszę pisać w różnych warunkach: autobus turystyczny, garderoba, tył furgonetki, hotelowe łóżko. Ale kiedy zanurzę się już w pisaniu, mogę być gdziekolwiek - na świecie jestem już tylko ja i piosenka.

Mam wielkie szczęście posiadać piękne studio, i to jest moje ulubione miejsce do tworzenia. Choć wraz z sukcesami i rosnącą popularnością zespołu przebywam tam coraz rzadziej.

 

Czy masz jakieś ekscytujące projekty w przygotowaniu?

Zawsze, mam alergię na nudę.